its to late.

Ataklarım var. Önceden ellerinin gezindiği karnıma bıçak saplanmışcasına acıtan.-Yapılmaması gereken herşeyi yapmak gibi de zaaflarım var. Bunlarda bulmak kendimi dahada kaybetmek biliyorum. Ama gerçekten tek başıma bişey yapamıyorum. Benim düşüncelerim artık senin, olmasa da senin. Anlıyomusun? ..Seninkiler de benim, bümyemde tuttuğum kadarı. Seçici geçirgen yapı. Senin değil. Sende tamamlanmakla benden aldıklarınla bütünleştiğimizi sanman yıkıcı birazda. Zedeliyo beni. Bilinmeyenle konuşmak da zaaf biliyorum ve işte puzzle gibi yapıyorum seni. Eksik parçan başının altında bi yerde. Benden koymamı bekliyosun, sen hiç değilse kimde biliyosun. Ben onuda bilmiyorum. Artık tanrının aldığı şeyi birine verdiğini de düşünmüyorum 0’nda. Yazdıklarımı hayata geçirmenin zorluğundan bahsediyosun. Ne biliyosun. Yanlış düşünüyosun halbuki doyuma ulaşmayan tek şey ruhun.. ıhm kafamdaki kesintler seni andırıyor